Het is een ondertussen gekend format. Wij werken ons kapot in de studio en u leest erover in een sarcastische blogpost. Ik heb het over bloed, zweet en tranen en u denkt dat ik me aanstel. En u heeft gelijk. Ik heb het over uitputtende zware dagen en u denkt bij uzelf: “ik heb er al zwaardere gehad”. Ook daar kan ik u ongetwijfeld niet tegenspreken. Het enige dat ik daarop zou willen zeggen is dat ik uw mening niet gevraagd had, en dat de maatstaf voor hard werken iets is dat je zelf moet bepalen, en wij zijn muzikanten, dus studiodagen zijn voor ons heel hard werken.
Buiten de aanwezige bandleden neem ik even de moeite Xavier DeClerq te introduceren. Getalenteerd producer en muzikale duizendpoot. Een gehoor dat beter getraind is dan de Belgische special forces, en muzikale kennis waar Stephen Hawking een staande ovatie voor zou geven. Hij tilt, gewapend met stevig gitaarspel en vintage synthesizers, onze Ep naar een hoger niveau. Alles wordt opgenomen in een homestudio op zijn appartement in Gent. U denkt misschien dat wij om budgettaire redenen kiezen om te werken in een homestudio. U heeft weeral gelijk. Alsnog kost de EP aardig wat, ik moedig u nu al aan de aankoop in overweging te nemen.
Zoals dat gaat met Studiowerk openen we de opnames met Drum en bas. Niet het genre, de instrumenten. We proberen mee te gaan met onze tijd maar dat zou wel echt een stap te ver zijn. Wij mogen, om het ook eens in het dialect te doen, onze pollekes kussen, met de heren Maarten Schelken en Gil persoons. Ook wel bekend als de ritmesectie van Stadswacht, u weet wel, vanachter op het podium met voornaamste job ervoor te zorgen dat de drie pipos vooraan in de maat blijven. Hun opnames gaan niet alleen vlot, ze lijken zich nog te amuseren ook. Waar gaan we dat schrijven? Hier dus.
Gitarenspel laten we in de deskundige handen van Emile Derache en Xavier zelf doet hier en daar ook een duit in het zakje. Samen werken ze alle lijnen tot in de puntjes uit, van het zachtste gepingel tot de meest scheurende geram (met die laatste categorie zijn we, net als in ons vorige werk, eerder spaarzaam). De studio is bezaaid met pedalen waarvan er misschien 4 gebruikt worden, maar een gitarist zou geen gitarist zijn als ze niet allemaal grondig werden getest. Een mens kan niet zeker genoeg zijn over de juiste gitaarsound, maar na stevig zwoegen vinden ze toch iets waar ze beiden tevreden over zijn.
De cello is in deze EP ook een ander verhaal. Tom Herseele krijgt kuren en stuurt zijn cello door allerhande pedalen. Dat zal er ook voor zorgen dat de popfactor van stadswacht in omvang zal toenemen. Stiekem is Tom nog altijd de meest klassiek gerichte muzikant van ons allemaal en hij zou niet liever doen dan Bach spelen maar wij voelden pedalen dus zijn er pedalen. Laten we vooral niet vervallen in van die belachelijke situaties waar muzikanten mogen spelen waar ze zelf zin in hebben. Dat is gewoon niet hoe de muzieksector in elkaar zit.
Over mezelf valt niet veel te zeggen. Alles perfect gezongen, zoals gewoonlijk. Die 40 voorgaande takes en kilo’s autotune buiten beschouwing gelaten stond het resultaat er dus relatief snel op. Gelukkig ben je als frontman niet makkelijk vervangbaar. En zoals Xavier al zei: “Je zou Jef een Drum&bass plaat kunnen laten inzingen en mensen zouden nog denken dat het Stadswacht is”. Daaraan wil ik ook nog even toevoegen dat mensen die drum&bass goed vinden zich niet aangevallen moeten voelen omdat er gelachen wordt met hun genre in deze blog. Er zijn 7 miljard mensen op deze aardbol, ik verwacht heus niet dat iedereen een goede muzieksmaak heeft. De vraag is maar tot welke categorie u het liefst wil behoren, en bijkomend of u dan onze nieuwe Ep moet aankopen. Je kan het maar ontdekken door het de doen.
Stadswacht 